Heel normaal
Een cliënt die verliefd wordt op zijn therapeut: het is dus niet zo gek en gebeurt vaker dan je zou denken. Helaas weten we het als therapeut niet altijd. Die ‘verboden verliefdheid’ gaat echter vaak gepaard met schaamte en het uitspreken ervan vraagt bakken moed. Soms vindt de cliënt de moed om het uit te spreken, soms denk je het als therapeut aan te voelen. Maar wat doe je dan?
In een les ‘Gevalstudies uit de cliëntgerichte therapie’ aan de KUL leerde ik dat verliefde gevoelens van cliënten naar therapeuten heel normaal en soms zelfs een zinvol onderdeel van het therapeutisch proces zijn. Het kan namelijk betekenen dat de cliënt zich leert hechten. We oefenden in rollenspelen om verliefde gevoelens rustig te exploreren en tegelijk vriendelijk maar duidelijk te stellen dat er geen relatie tussen een cliënt en een therapeut kan zijn buiten het therapeutisch contact. Dat rollenspel ging vlot, maar ik maakte het intussen ook al in de praktijk mee, en dat bleek toch niet zo evident…
Want wat als een cliënt je vertelt dat die verliefd of je is, en zich afgewezen voelt omdat de gevoelens niet wederzijds zijn?
Of nog moeilijker: wat als de gevoelens wel wederzijds zijn?
En wat als je cliënt het niet zegt, maar je buikgevoel je wel vertelt dat je cliënt verliefd op je is? Maak je het dan zelf bespreekbaar? En hoe ga je om met de ongemakkelijkheid die dan misschien bij je cliënt – en misschien ook bij jezelf – ontstaat?
Een super boeiend thema waar zelden over gesproken wordt onder psychologen/therapeuten. Er rust veel schaamte op het thema verliefdheid in de therapeutische relatie. Bij cliënten, maar ook bij therapeuten. Ook ik ervaar die schaamte. En toch – of net daarom – vind ik het belangrijk dat er over dit soort thema’s gesproken kan worden. Want het is enkel door erover te praten dat de schaamte kan wegebben en dat we beseffen dat we alleen maar menselijk zijn…